မ်ားေသာအားျဖင့္ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ မိမိကိုယ္ကို မိမ အားမရခဲ့ေပ။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဟာကိန္းမ်ားသည္ ၀ါးလံုးရွည္ႏွင့္ ရမ္းသကဲ့သို႔၎ ငွက္အုပ္ထဲသို႔ ခဲအလံုးတစ္ရာေလာက္ ျပစ္ထည့္လိုက္သကဲ့သို႔၎ တိက်ေသခ်ာ ေရရာမႈ႕ မရခဲ့ေပ။ ပစၥည္းေပ်ာက္မ်ား လာေရာက္၍ ေမးျမန္းေသာ အခါ၌လည္း အင္း ပစၥည္းက အိမ္မွာ မရွိေတာ့ဘူး ေနရာ ေရြ႕သြားၿပီ။ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခိုးတဲ့လူရဲ့ နာမည္ အစမွာ တနလၤာ (သို႔) ၾကာသပေတးနံႏွင့္ စတယ္။ အရပ္ကေတာ့ မပုမရွည္ပဲ။
အသားကေတာ့ သိပ္လဲ မျဖဴဘူး။ အစရွိသည္ျဖင့္ မေရရာ မေသခ်ာလွေသာ ဟိုဘက္လိုလို ဒီဘက္လိုလို ေတြးယူ၍ ရေသာ အေျဖမ်ိဳးမ်ားျဖင့္သာ ေဟာေျပာေလ့ရွိ၏။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ လာေမးသူမ်ားက ကိုယ္လိုရာ ကိုယ္ထင္ရာ ဆြဲယူ၍ ေတြးသြားတတ္ၾကတာခ်ဥ္းပင္ ျဖစ္၏။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္ ဟုတ္မယ္ ဟုတ္မယ္ ဟိုေကာင္ ေသခ်ာတယ္ အစရွိသည္ျဖင့္ ကိုယ္လိုရာ ကိုယ္ေတြးထင္၍ ျပန္သြားၾကေလ၏။
ေနာက္.. လူေပ်ာက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ အေျဖမွာ အင္း အနီးမွာပဲ ရွိတယ္။ ေဆြမ်ိဳး (သို) မိတ္ေဆြ တစ္ဦးသီးအိမ္ကို ေရာက္ေနတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျပန္လာဖို႔ မျမင္ေသးဘူး။ အစရွိသည္ျဖင့္ ေဗဒင္ေမး ျမန္းသူမ်ားအတြက္ ေက်နပ္အားရဖြယ္ မေကာင္းေသာ တိက်ျခင္း မရွိေသာ အေျဖမ်ိဳးျဖင့္ ေဟာေပးတတ္ ၾကေလ၏။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မိမိကိုယ္ကို မိမိ ေက်နပ္အားရျခင္း မရွိခဲ့ေပ။
အမွန္အတိုင္း ကြ်ႏ္ုပ္ျဖစ္ခ်င္ေသာ ေဗဒင္ဆရာ ဆိုသည္ကား ဤကဲ့သို႔ေသာ ေဗဒင္ဆရာမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ ဥပမာ ပစၥည္းေပ်ာက္လို႔ ေဗဒင္လာေမးမယ္ ဆိုပါစို႔။ ကြ်ႏ္ုပ္က မ်က္စိကို မွိတ္၍ အာ႐ံုျပဳလိုက္မယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အင္း ခင္ဗ်ားပစည္းက ေပ်ာက္တာမဟုတ္ဘူး။ အခိုးခံရတာ။ ခိုးတဲ့ လူက ည (၃)နာရီေလာက္က လာခိုးသြားတာ။ သူ႕မွာ အေဖာ္တစ္ေယာက္ေတာင္ ပါလာေသးတယ္။ သူ႔နာမည္က ဟိန္းေဇာ္လို႔ ေခၚတယ္။ သူေနတာက နင္တို႔လမ္း ေဘးကပ္ရက္က ေအာင္သစၥာလမ္းမွာေနတာ။ အခု သူ အိမ္မွာ ရွိေနတယ္ ။ မယားငယ္နဲ႔ ဖက္အိပ္ေနတယ္။ အိပ္ယာႏိုးရင္ သူတို႔ ေရာင္းေနက် ဆိုင္မွာ သြားေရာင္းေတာ့မွာ ။ အခုေန သြားဖမ္းရင္ မွီႏိုင္ေသးတယ္။ အစရွိသည္ျဖင့္ ေဟာေျပာႏိုင္ေသာ ေဗဒင္ဆရာ တစ္ဦး ျဖစ္ခ်င္မိ၏။
ေနာက္ လူေပ်ာက္တယ္ဆိုရင္လည္း ထိုနည္းအတိုင္းပင္။ အင္း ေရနစ္ေသသြားၿပီ။ သူမ်ားသတ္လို႔ ေသသြား ရွာၿပီ။ သူ႕အေလာင္က ဓနိေတာထဲမွာ ပစ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မေသေသးဘူး။ ဘန္ေကာက္မွာ ေရာက္ေနတယ္။ သူ ညီမနဲ႔ အတူ ရွိေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ လင္ငယ္ေနာက္ကို ပါသြားၿပီ။ သူတို႔ မေလးဘက္ကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ထြက္ေျပးသြားၾကၿပီ အစရွိသည္ျဖင့္ လိုက္မၾကည့္ယံု တမယ္ ေဟာေျပာႏိုင္ေသာ ေဗဒင္ဆရာ တစ္ဦး ျဖစ္ခ်င္လြန္းလွေလ၏။
ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္ေဟာသက္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားအရဆိုရင္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေဟာေျပာႏိုင္ေသာ ေဗဒင္ဆရာ တစ္ဦးျဖစ္ခ်င္ပါမူ တြက္နည္း ခ်က္နည္းမ်ား တစ္ခုတည္းကိုပင္ အားကိုး၍ေတာ့ ျဖစ္မလာႏိုင္ေပ။ က်င့္ယူ၍ ရေသာ ပညာရပ္မ်ားကို စနစ္တက် ၿပီးဆံုးေအာင္ျမင္သည့္အထိ က်င့္ႀကံၿပီးမွသာ ရရွိႏိုင္သည္ဟု ေတြးမိေလ၏။ လကၡဏာဆရာႀကီး ကိုင္႐ိုသည္၎ အဘမင္းသိခၤ အစရွိေသာ နာမည္ေက်ာ္ လကၡဏာဆရာ ေဗဒင္ဆရာႀကီးမ်ားသည္ တြက္နည္းကို၎ က်င့္စဥ္မ်ားကို၎ ပူးတြဲ က်င့္ႀကံ ေတြးေခၚဆက္စပ္၍ ရေသာ အေျဖမ်ားသည္ ဧကံသဟု ေခၚေသာ တစ္ခြန္းတည္းေသာ ေဟာကိန္းမ်ားကို ထုပ္ႏိုင္ေသာ ပညာရွင္မ်ား ျဖစ္လာၾကေလ၏။
ထိုေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အဘမင္းသိခၤ၏ မရမ္းတလင္း အယူေတာ္မဂၤလာၿခံတြင္ သင္ယူေလ့လာခဲ့ရေသာ နတ္မ်က္စိကဲ့သို႔ အရာအားလံုးကို ထိုေဖာက္၍ ျမင္ႏိုင္ေသာ က်င့္စဥ္ကို ေအာက္တြင္ အေသးစိပ္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။ မသိသူေက်ာ္သြား သိသူေဖာ္စား ဟူေသာစကားအရ ၀ါသနာပါေသာ သူမ်ား လိုက္နာ က်င့္ေဆာင္၍ အျမင္မ်ားေပါက္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ေဖာ္ျပေပး လိုက္ရပါသတည္း။
နတ္မ်က္စိက်င့္စဥ္ဆိုတာ....
အရာအားလံုးကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ အေမးတိုင္းကို အေျဖ ထုပ္ႏိုင္တယ္။ မည္သည့္ ပညာရပ္ႏွင့္မဆို အစမ္းသတ္ခံႏိုင္တယ္။ အေ၀းက အရာ၀တၳဳကိုလည္း ေဟာႏိုင္တယ္။ ဖံုးထားတဲ့ အရာ၀တၳဳကိုလည္း ဖြင္ခ် ေဟာေျပာႏိုင္တယ္။ အတိတ္ အနာဂါတ္ ပစၥဳပၸန္ ကာလသံုးပါးလံုး ေ၀ဖန္ ပိုင္းျဖား ေဟာေျပာႏိုင္ေသာ ပညာရပ္ တစ္ခုပါပဲ။
ဒီက်င့္စဥ္မွာက Crystal Gazing ေခၚ ဓာတ္ဖန္လံုးကို အသံုးျပဳ၍ က်င့္ယူရမယ္။ ဓာတ္ဖန္လံုး မရွိရင္ေရာ။ ရပါတယ္။ ဓာတ္ဖန္လံုးကေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဓာတ္ဖန္လံုး မရွိရင္ေတာ့ ေရတို႔ မွန္တို႔နဲ႔ ေလ့က်င့္လို႔ ရပါတယ္။
ဒီေလာက္ အာနိသင္ထက္ျမက္တဲ့ က်င့္စဥ္ကို လူတိုင္းေလ့က်င့္လို႔ ရမလား၊ ေအာင္ျမင္မလား။
ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ လူတိုင္း ေလ့က်င့္လို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္တာနဲ႔ ေႏွးတာပဲ ရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းနဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြရယ္ ခႏၶာကိုယ္ ဖြဲစည္း တည္ေဆာက္ပံုအရ အ႐ိုးအဆစ္ေတြ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔တဲ့ လူေတြ ဖြံ႕ထြားတဲ့လူေတြဟာ ဒီလိုက်င့္စဥ္ကို ေလ့က်င့္ရင္ သူတကာေတြထက္ ပိုၿပီး ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ေလ့ရွိတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကုတ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္နဲ႔။ သူတို႔ အသံက ေညာင္နာနာနဲ႔။ စကားေျပာရင္လဲ မပြင့္တပြင့္နဲ။ ခိုေၾကာင္ ခိုး၀ွက္ လုပ္တတ္တယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ တက္တက္ၾကြၾကြ မရွိဘူး။ အဲဒီလို လူေတြၾကေတာ့ ၾကာတတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေအာင္ျမင္တာခ်ဥ္းပါပဲ။ ျမန္တာနဲ႔ ၾကာတာ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။
ကဲ... ဘယ္လို က်င္ၾကမလဲ။
ဓာတ္ဖန္လံုး ရွိရင္ေတာ့ ဓာတ္ဖန္လံုးနဲ႔ က်င့္ေပါ့။ ဓာတ္ဖန္လံုး မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဖန္ခြက္ထဲကို ေရထည့္ၿပီး ေလ့က်င့္လို႔ ရပါတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းေရဆို ပိုေကာင္းတယ္လို႔ အဘေျပာဖူးတယ္။ ဖန္ခြက္ကေတာ့ ေျပာင္ေနာ္။ လံုးလံုး။ ေလးေဒါင့္တို႔ ပန္းေတြ ဘာေတြပါတဲ့ ဖန္ခြက္ဆို မရဘူး။ ေျပာင္ေခ်ာမွ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီ ဖန္ခြက္ထဲမွာ ေရထည္။ ကိုယ့္ေရွ႕က စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ၾကည့္ရမယ္။ ဒါပါပဲ။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္ၾကည့္တဲ့ ဖန္ခြက္ထဲကို ေဘးက အရိပ္ေတြ အလင္းေတြ မ၀င္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရမယ္။ ေကာင္းတာကေတာ့ က်င့္မယ့္လူရဲ့ ေနာက္ေက်ာမွာ မီးထြန္းထားရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းမယ္။
တစ္ေန႕ကို အနည္းဆံုး ဆယ္မီနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ စၿပီး တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ရမယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ တေျဖးေျဖး တိုးသြားေပါ့။ ပါးစပ္က ဂါထာေတြ မႏၱာန္ေတြ ရြတ္ေနစရာ မလိုဘူး။ ကိုယ့္ စိတ္ထဲကလည္း ဘာမွ မွတ္ေနစရာမလိုဘူးေနာ္။ ေတြးေနစရာလည္း မလိုဘူး။ ပုတီး စိပ္ေနဖို႔လည္း မလိုဘူး။ အဲဒီ ေရထည့္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္ကို တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ေနတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပဲ လုပ္ရမွာ။ ၾကည့္ေနတာ တစ္ခုပဲ လုပ္ရမွာ။ ဒါအေရးအႀကီးဆံုးပဲ။
အဲဒီလို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ဖန္ခြက္ထဲကေရေတြဟာ အုန္းရည္ေတြလို ေနာက္လာလိမ့္မယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပိုပို ေနာက္လာမယ္။ ဆန္ေဆးေရးလို ေနာက္လာမယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဖန္ခြက္ထဲကို မီးခိုးေတြ မႈတ္သြင္းထားသလို လႈပ္လႈပ္ ရြရြ ျဖစ္လာမယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနသလို ကိုယ္သိခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာဟာ ပီပီသသ ျပတ္ျပတ္သားသား ေပၚလာလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆို ဖန္ခြက္မလိုေတာ့ဘူး။ ကိုယ္သိခ်င္ ျမင္ခ်င္တာေလး အာ႐ံုျပဳလိုက္တာနဲ႔ ေပၚလာေတာ့တာပဲ။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက တစ္ေန႔တာ က်င့္စဥ္ က်င့္လို႔ ၿပီးသြားရင္ ဖန္ခြက္ထဲက ေရေတြကို သြန္ပစ္လိုက္။ ဖန္ခြက္ကို ေရစင္ေအာင္ သုတ္ၿပီး ကိုယ္အိပ္တဲ့ ေခါင္းအုန္းေအာက္မွာ ထည့္ၿပီးအိပ္ရမယ္။ အဘမင္းသိခၤ ေျပာခဲ့တာကေတာ့ လူတစ္ရာ က်င့္ရင္ လူအေယာက္ (၉၀)ေလာက္က ေအာင္ျမင္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ၀ါသနာပါသူျဖစ္ပါက စတင္၍ ေလ့က်င္ႏိုင္ပါရန္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပး လိုက္ပါသည္။
သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ေစတနာေကာင္းျဖင့္
ဟိန္းတင့္ေဇာ္
No comments:
Post a Comment